Mi kisis la malglatan manon de la patro kaj mi ekparolis iom pli kuraĝe.
— Ĉar jen, patreto, ni iris kolekti rubusojn. Lonjon ekmordis vespo...
— Malsaĝa vi estas, kiel vespo. Ne fratiĝu kun sinjoridinoj, tiam vi ne ĉasos vespojn kaj vi ne difektos pantalonojn en la fiŝlageto. Iru en la domon kaj ne eliru trans la sojlon, antaŭ ol ili ĉiuj forveturos.
— Ili forveturos?... — mi pene elflustris.
— Ili veturos Varsovion post kelke da tagoj, kaj ili revenos, kiam ni jam forestos.
Malgaje pasis la vespero. Por vespermanĝo estis bonegaj farunbuletoj kun lakto, sed neniu el ni manĝis ilin. Lonjo viŝis la plorruĝajn okulojn, kaj mi faris malesperajn projektojn.
Antaŭ la enlitiĝo, mi mallaŭte eniris en la ĉambreton de la fratino.
— Lonjo — mi diris al ŝi decide — mi... devos edziĝi kun Lonjo!...
Ŝi ekrigardis min timigite.
— Kiam? — ŝi demandis.
— Tute indiferente.
— Sed nun la pastro - preposto ne geedzigos vin, kaj poste ŝi estos en Varsovio, kaj, vi en Siedlce... Cetere, kion dirus la paĉjo, la sinjorino?..
