Ĉi tiu paĝo estas provlegita
Subite ekblovis la vento, ekbruis la suproj de arboj, kaj, el la ŝanceliĝantaj branĉoj, komencis fali grandaj gutoj, kiel larmoj. Dio vidis, ke ploris la arboj. Mi ne scias, ĉu pro mi, ĉu pro miaj amikoj, sed tio estas certa, ke ili ploris — kune kun mi…
Estis malhele, kiam mi eliris el la parko. En la kuirejo la bienservistoj vespermanĝis. Malantaŭ la kuirejo, en la kampo, mi ekvidis virinan figuron.
Ĉe la malklara lumo, kiu defluis teren el hela strio da nubetoj, mi rekonis la vazlavistinon. Ŝi rigardis la arbaron kaj murmuris:
— Valĉjo!.. Valĉjo!.. revenu do hejmen… Ho, kiom da ĉagreno vi faris al mi, vi sentaŭgulo, sentaŭgulo…
Mi forkuris hejmen, ĉar ŝajnis al mi, ke mia koro krevos.
