-44-
Jen ia guvernistino. Mi ekmalamus ŝin, se mi ne scius, ke ankaŭ ŝi estas malgaja.
Dum unu el la ekskursoj al la tabulbarilo
mi konvinkiĝis, ke mi ne estas sola. El la altajo mi ekvidis inter la verda densaĵo de l’ laparo, grizan de malnoveco, pajlan ĉapelon, tra
kies supro estis videbla helblonda hartufo, ĉar
la ĉapelo ne havis fundon.
Kiam mi estis farinta kelkajn paŝojn en tiu
direkto, la hartufo kaj la ĉapelo levigis super
la lapon kaj montriĝis sep-aŭ eble okjara knabo, en longa sed malpura ĉemizo, kuntirita
ĉe la kolo per ŝnureto. Mi ekparolis al li, sed
la knabo subite levigis kaj forkuris, rapide
kiel leporo, en la direkto al la kampo. La
ruĝa kolumo de mia uniformo kaj la arĝentumitaj butonoj faris ĝenerale fortan impreson
sur la vilaĝanajn infanojn.
Malrapide mi foriris en la direkto al la
bienkonstruaĵoj, kaj, laŭ tio, samtempe la knabo proksimiĝadis al la tabulbarilo. Kiam mi
kuŝiĝis post konstruaĵo, li suriris la balaaĵejon
kaj almetis okulon al la sama fendaĵo, tra kiu
mi estis rigardanta en la ĝardenon. Mi tre dubas, ĉu li ion vidis, sed li rigardis senĉese.
Kiam la sekvantan tagon mi venis sur la
postenon, por observi la ludon de la fraŭlinetoj, ree mi ekvidis inter la laparo la grizan
