— Ah! jen estas ankaŭ tiu ĉi amiko! — krias Lonjo ridante.
Mi saltas malsupren de l' barilo kaj mi kuras tra la kampo, direkte al nia oficejo; kaj Valĉjo akompanas min ĉiam. Videble amuzas lin tiu ĉi pelĉaso, ĉar li malfermas la buŝon kaj eligas el si blekantan voĉon, kiu signifas kontentecon.
Mi haltis — furioza de kolero.
— Mia kara, kion vi volas de mi?... Kial vi sekvas min senhalte? — mi diris al la knabo.
Valĉjo konsterniĝis.
— Iru for de mi, iru for!... mi diris, kunpremante la pugnojn. — Vi faris al mi honton, ĉiuj ridas pri mi... Se vi ankoraŭ foje baros al mi la vojon, mi batos vin...
Dirinte tion, mi foriris, kaj la knabo restis. Kiam mi malproksimiĝis dekkelkon da paŝoj, returninte la kapon, mi ekvidis lin en la sama loko. Li rigardis min kaj ploris laŭte.
Mi enkuris en nian kuirejon, aspektante kiel vampiro; kaj kien ajn mi paŝis, tie restis strio da akvo. Ĉe mia ekvido, la timigitaj kokinoj, klukante kaj etendante la flugilojn, ĵetiĝis en la fenestrojn, la servantaj knabinoj komencis ridi, kaj Vojcieĥova kunfrapis la manojn.
