tuziasmo ekblovis per heroa, bruliganta vento, ĉiuj preskaŭ frenezis de ĝojo.
Kaj la malproksima pala lumbrilo fariĝis ĉiam pli kaj pli proksima, balanciĝante sur la ondoj, kvazaŭ gardanta, vigla okulo.
La torpedŝipoj revenis kun sciigo, ke en la ekstera rodo ŝipoj forestas tute.
Ili ektrenis sin antaŭen ankoraŭ pli malrapide, preskaŭ rampante sur la ondoj, kvazaŭ lupoj kun kaŝata spiro kaj kuntiritaj ungegoj.
Silento ree ekregis inter la ŝipanoj, silento de falanta nubo antaŭ ol ĝi eksplodas per tondroj. Ĉiuj kvazaŭ senviviĝis sur siaj lokoj, nur la mutaj, fajrigitaj pupiloj pendis sur tiu ĉi lumo leviĝanta el la akvoj, kiel ruĝa luno, turniĝanta en ora ringego de briloj.
Estis jam kvina horo matene.
La maro ree komencis muĝi kaj ekscitiĝi, de la bordoj ankoraŭ nevideblaj malvarma vento alpelis kun siblo tutajn arojn da mallongaj sed altaj ondoj, ĵetadis ilin kaj tiel disbatadis de la ŝipoj, ke ŝaŭmo kovris la maron kvazaŭ per neĝo.
Densa grizblanka nebulo disrampis de la bordoj.
— Ĝi estas reflektoro sur Tigra Vosto — ekmumuretis Hiroŝe.
