„Ĝi ne pereis! De tiuj ĉi heroaj brustoj disŝpruciĝos la malamikaj ondoj! Per oferemeco ili superos kaj per amo venkos eĉ la morton mem.
„Ho lando de l’ leviĝanta suno! La malamiko ne detruos viajn florantajn kampojn, ne malpiigos viajn korajn sanktejojn, ne malhonoros per mallibero… Ĉar jen aro da agloj ekflugis el siaj nestoj, forlasis la tutan dolĉon de l’ vivo kaj rapidas defendi vin per siaj brustoj, flugas por surfali la malamikon, venki kaj morti por vi.
„Ho sankta mia lando!“
Preĝis Kamimura, sekvante ilin al la ferdekoj.
La suno jam subiris post la altajn montojn, la ruĝa tagiĝo perliĝis sur la tremantaj ondoj, mallumo kvazaŭ senbruaj svenantaj ekspiroj vualis malrapide la mondon kaj dolĉa trankvilo de vespero fluis el la pala malvarmiĝinta ĉielo.
Nur la maro bruegis kolere, ŝprucante per ŝaŭmantaj ondoj, kaj la ŝalupoj baraktiĝis senpacience apud la bordoj de l’ kirasŝipo.
Ili iris al la ŝipoj en profunda silento, kvazaŭ procesio de fantomoj, malsupreniranta en komunan tombon.
