Nia estontec’ estis malhelo,
Kaj ni ĉiam suferis tiome,
Sed nuboplena nia ĉielo
Sereniĝis jam iom-iome.
Kiel kverk’ fortikaj-energiaj,
Ni knabegoj brako-solidaj
Volas rompi ĉenojn niajn,
Estas ni feliĉ-avidaj.
Nu! antaŭen, plebejanoj,
Ni servutaj kamparanoj,
Ankaŭ ni, urbanoj en mizer’,
Ke reakcion ni tremigu,
Ke sama nin dev’ unuigu,
Ni kantu por liber’! —
Marŝu, marŝu, nin kunigu!
Ekmarŝu ni —
