Multajn kantojn mi aŭdis en mia patruj’.
Ili ĉiuj malĝojon entenas,
Sed nur unu mi bone memoras eĉ tuj, —
Ĝi al laboristar’ apartenas.
Hej, vi, kara bastonego!
Hej, vi, verda, potencega!
Ni tiru, ni tiru kun forto!
Kaj de avoj al patroj, al la posteul’
Ĝi transiras jam kvazaŭ heredo,
Kaj dum la malfeliĉ’ por popol’-mizerul’
Estas ĝi plej fidela rimedo.
Hej, vi, kara bastonego!… ktp.
Oni diras, labori ne ŝatas muĵik’,
Decas lin per punbatoj instigi,
Nu do, kiel forgesi pri kara muzik’,
Pri bastono la kanton ĉesigi?
Hej, vi, kara bastonego!… ktp.
