La vent’ muĝis frapante kvazaŭ vipo,
kaj ĵus ekbrulis la rompita ŝipo
kronata de tre densa nigra fumo…
Ho! Ve! sur ŝaŭm’ aperis je ruĝlumo
mia l’ anĝel’ apud flosanta ŝtipo.
Tiam, ekmirigata pro l’apero,
ĉu realec’? — mi pensis — ĉu malvero?
Estis terure pala ŝia vango,
ŝi kriadis kun granda malespero
kaj ŝian blankan frunton trempis sango.
Tremante mi pro la terura sceno
ne atentis konsilon nek admonon,
saltis en maron kaj kun granda peno
naĝis kaj sendis per la voĉ’ konsolon. —
Baldaŭ ŝi aŭdis de la voĉ’ la sonon.
Jam ŝi rekonis min, tiam lignaro
de eksplod’ estis el la fajr’ ĵetata,
kaj malaperis de l’ supraĵ’ de l’ maro
la malfortika korpo delikata
de multepeza korp’ brute frapata.
Ho, teruraĵo de l’ feliĉ’ ruino!
de mia sola iluzio fino.
Ho, la korpeto delikata, bela,
la korp’ juna de mia fianĉino
perdita restos en la fund’ malhela!
