Premata malfeliĉa koro mia
plendis ribele je la volo Dia;
sed mi tuj, ricevinte fortan frapon
kiu danĝere vundis mian kapon,
restis tute senmova, senkonscia.
Pro kio oni ame min forprenis
tuj, kiam mi pro la frapego svenis,
kaj zorge metis min sur la ferdekon?
Ha! mi devas konfesi gravan pekon:
tiun, kiu ĝin faris, mi malbenis.
Kun plendo kaj kun ĝemo kaj sopiro
mi pripensis — jam ĉesis la deliro —
de ŝia marvetur’ pri la kialo;
La Fatalo — mi pensis — la Fatalo!
La Fatal’ igis min de l’ am’ martiro!
Bezonis helpon de kuracist’ lerta
ia malsano de patrino ŝia
nur kuracebla, kun sukceso certa,
per urĝa kuracado ĥirurgia.
Jen la kialo de l’ vojaĝ' ilia.
Sed por kio ĝin scii? Malfeliĉe
la kaŭzo estis la malbona sorto
kiu jam suferigis min sufiĉe.
Venu al mi la ripoziga morto
ĉar en la kor’ al mi ne restas forto;
