Mian animon feliĉigis amo
la plej pura kaj ĉasta, la plej forta
kaj la plej arda kaj pasia flamo.
Sed ve al mi! malgaja, malbonsorta!
tio finiĝis per terura dramo.
En la naiva aĝ’, kiam la vivo
kuras trankvile tra la vojo plata
antaŭ flora feliĉa perspektivo,
min amis virineto delikata;
freneze ŝi de mi estis amata.
El la mond’ la plej bela kaj pasia
mia inspir’ ŝi estis, mia stelo;
ŝia beleco estis vere dia.
Ŝi certe sidas nun en la ĉielo
ĉar virin’ ŝi ne estis, sed anĝelo.
Mi trovis ŝin en land’ intertropika,
kie estas belega la kamparo,
kie prosperas kreskaĵar’ fortika
eĉ en la plej malmola ŝton’ silika
apud la blua kaj pentrinda maro.
Inter verda arbaro kaj haveno
troviĝis apud mar’ granda bieno
kaj meze brilis pro bongusta stilo
palaco kun majesta peristilo
kaj bele ĉirkaŭita de ĝardeno.
