Tie ŝi estis superega floro,
tie mi konis ŝin, kaj mia koro
sen ia kontraŭstaro nek turmento
feliĉe tie tremis pro amsento;
tie min amis ŝi, mia trezoro!
Vere, mi rememoras kun admiro,
kiel samtempe niaj koroj batis,
la sopiron respondis la sopiro,
kio plaĉis al mi, tion ŝi ŝatis;
estis kvazaŭ ordon’ mia deziro.
Ĉarmaj, koregaj, tre pasiaj scenoj
kaj interparoladoj ne sekretaj
inter la foliar’ — dolĉaj kunvenoj —
en la ĝarden’ okazis en matenoj
printempaj kaj agrable malvarmetaj.
Mi, obeante mian korinklikon,
ame vizitis ĉiutage tiam
mian preskaŭ infanan fianĉinon,
kiu atendis post la pordo ĉiam,
montrante sur la vang’ ruĝiĝkarminon.
Kiam post galopado de l’ ĉevalo
mi ĉiutage de proksima valo
ekvidis de l’ ĝarden’ la blankan muron,
ekvidis tra kreskaĵa la vualo
post krada pord’ anĝelan la figuron.
