Blanka kiel la blanka ŝton’ marmora
ŝi estis, paca kiel klara luno
kaj ŝia bela kap’ blondorkolora
fortege brilis kiel krono glora
je brilegaj radioj de la suno.
Kaj kiam jam apud la virin’ bela
mi plezure forsaltis de la selo,
ŝia okul’, kiel palblua stelo,
el eterna sidejo la ĉiela,
sendis al mi radion de lum’ hela.
Ĉu bona ĉu malbona la vetero
ŝi min atendis ĉiam kaj bonkora,
naive gaja, dolĉe bonhumora,
kun ĝentila pasia maniero
salutis min per voĉo belsonora.
Mian alvenon per ridet’ ŝi festis
kaj regis la gajec’ dum ni kunestis
— gajec’ de j’ juna karakter’ konfida —
tre longan tempon apud ŝi mi restis,
sed ju pli dolĉa temp’, des pli rapida.
Forflugis kiel vent’ horo post horo,
neniam ŝi kaj mi konis la tedon
ĉar estis nia am’ kvazaŭ adoro:
en ŝia man’ progresis artlaboro
dum mi faris por ŝi belan butkedon.
