Ĉi tiu paĝo estas provlegita
Jan Neruda:
INFANA BALADO.
Ekdormetis la patrino,
konsternita la infano.
Ĉe piedoj ĝiaj sidas
pala Mort’ kaj je ĝi ridas.
Sur la korpo la girlando,
blankaj floroj kun rubando,
kaj en ĝia mano io,
kiel ret’ por papilio.
Manoj kvazaŭ bastonetoj,
frunto ĝia — vaksa flavo,
okultruoj — sen enhavo.
„Venu al mi, infaneto,
ni ekludos en sekreto,
ĉe la lumo nokta, stela,
ĉe muziko plej anĝela
ni ekdancos — paro bela.“
„„Ne permesas patrineto
kaj doloras la korpeto.““
