Ĉi tiu paĝo estas provlegita
Otakar Březina:
MIA PATRINO.
Tra viv’ malgaje, kiel pentofarantino,
patrin’ iradas mia sen parfum’ kaj floroj,
frukt’ seka, harda estis ŝia vivdestino,
sen refreŝiĝo pasis ŝiaj tag’ kaj horoj.
De malriĉeco polvo vangon ŝian ŝiris,
okulojn akre tranĉis, ruĝaj de kataro,
amase kovris vojon, kie ŝi nur iris,
kaj por ŝi, jam sveninta, iĝis buduaro.
Malhelaj jaroj kuŝis nur sur spino ŝia,
pez’ de klopodoj de ŝi la freŝecon prenis,
ŝi morton sian kisis en hor’ agonia
kaj ŝiaj lipoj eĉ por vivo danki penis.
Revante genuadis ŝi sur preĝejplanko
en odoranta sfer’ de vakso kaj incenso
kaj vortojn de konsol’ ŝi kaptis nur kun danko
kaj animsavo estis ŝia sola penso.
