Paĝo:Schulhof - Bohemaj Grenatoj, 1922.pdf/17

Ho, vi, patrino mia, lum’ nun mem iĝinta,
vi, elpafita sag’ en mond’ sen fin’, senlima,
de nomo via sono estis forvibrinta,
vi tamen restis por mi ĉiam tre proksima.

De morta via sango flor’ mi estas pala,
por kiu la nutraĵo viaj larmoj estis,
maldolĉa sent’ de lipo via senegala
heredo por la tuta vivo mia restis.

Kaj kiam la silento vibras noktomeze,
elstaras vi el tomb’ kaj kun mi iras dormi,
en mia propra spir’ vi spiras ritme, peze
kaj vi en mia voĉ’ ploregas tiom por mi.

En miaj vejnoj fluas varm’ de korpo via,
bril’ el okulo via en la mian iras,
kaj flam’ de via kredo strange religia
animon mian tranĉas, pikas, sange ŝiras.

Kaj kiel via ankaŭ mia voj’ malgaja,
nur seka cindrogusta frukt’ en riĉa nombro,
la vivo sen koloro kaj sen suno maja,
sur ĉiu sento mia kuŝas via ombro.