Ĉi tiu paĝo ne estas provlegita
Jaroslav Vrchlický:
AMARUS.
En monaĥej’ li vivis. Kiel tien
li venis, mem ne sciis. Oni nomis
Amarus lin, ĉar id’ de pek’ li estis.
Li estis granda, pala, pripensema,
rigardis ĉiam teren, kiel ion
sur ĝi li serĉus. Foje li dumnokte,
dum arĝentigis kradojn luno, preĝis:
Pro pentofaroj miaj kaj turmentoj,
pro mia viv’ perdita, Di’, mi unu
deziras de vi nur: Mort’ kiam venos?
Kaj penson li ankoraŭ ne trapensis,
li kiam aŭdis: VI ekmortos nokte,
en lampon mian, kiam vi forgesos
oleon verŝi. Pasis tagoj, jaroj.
Trankvile kiel ĉiam flugis vivo;
kaj ĉiam plenigante lampon dian
li diris: vivon mian mi lumigas.
Kaj ĉe ĝi li ridetis. En printempo
li foje replenigis sian lampon.
