Paĝo:Schulhof - Bohemaj Grenatoj, 1922.pdf/26

Mallumo estis. Jen ĉe la statuo
de l’ Dipatrin’ li vidis du amantojn.
Spiradon sian preskaŭ li subpremis.
Preĝintajn li silente poste sekvis
el la preĝej’. Sent’ stranga lin ekkaptis.
Tombejon venis li. Aero
plenega estis per odor’ sambuka,
freŝec’ aera lin narkotis preskaŭ,
en bosko kantis birdo, papilioj
du, kiel floroj de l’ pomarb’ falintaj,
flirtadis ĉirkaŭ li. Li iris pluen.
Sur unu tomb’ kovrita nur per herbo,
sub amasego de l’ sambuk’ floranta
la par’ eksidis juna. Sur brust’ ŝia
kap’ lia kuŝis kaj en ŝiajn buklojn
faladis floroj, per la ros’ malsekaj.
Malantaŭ kantis bird’ kaj petolemaj
sur ŝia har’ eksidis papilioj.
Patrinon sian, kiun li ne konis,
jen rememoris li; al ŝi li dankis
por sia viv’ maldolĉa, kaj la birdoj
en aromplena bosko ĉiam kantis.