La Justulo suprenlevis ree sian providencan fingron.
— Kredu al mi, ho Malsaĝeco, ke la vera Saĝeco estas egale malamikino de la Malnobleco, kiel ankaŭ de vi.
Kaj en la sama momento li alvokis la Saĝecon, kiu tuj venis, kaj, ekrigardinte Tutnetaŭgison, ne ekmiris, ĉar la Saĝecon mirigas nenio; sed ĝi ekridetis kvazaŭ kun kontenteco kaj diris:
— Ah! Jen estas Lia Ekscelenco, kiu per sekreta cirkulero al la guberniestroj malpermesis al mi restadi en Egipto!…
— Pro la bono de l’ ŝtato, mian vorton de honesteco… — komencis senkulpigi Tutnetaŭgis.
Sed Oziris ordonis al li silenti, kaj demandis mem:
— Diru al mi, ho Saĝeco, ĉu tiu malpermeso estis pli malsaĝa aŭ pli malnobla?
— Egale, tute egale! — respondis la Saĝeco.
Do la Justulo metis egalajn pezilojn sur la pes-teleretojn, apogitajn je la ŝtupo de lia trono.
— Parolu plu — li diris — por ke ni fine eksciu, kiu el la ambaŭ spiritoj devas zorgi pri la plej ĝusta sidejo por Lia Moŝto.
Kaj la Saĝeco komencis mallonge rakonti
