Tradukis Alex. Pride (Esp. 8,223).
En nia malgranda ŝipo, miaj du fratoj kaj mi posttagmeze velveturis al la insuloj Moskoe kaj Lofoden por fiŝkapti. La vetero estis bela, kaj ni baldaŭ ŝarĝis nian ŝipeton je bonaj fiŝoj, kiuj, ni rimarkis, estis pli grandnombraj tiun tagon, ol ni iam antaŭe vidis. Tiam, ni levis la velojn kaj ekveturis hejmen.
Dum kelka tempo ni veturadis rapide, neniel pensante pri danĝero, ĉar aperis nenia kaŭzo por tio. Sed subite, el Helseggen ekblovis vento, kiu haltigis nin. Tio estis tre neordinara, kaj mi sentis min iom maltrankvila. Ni ne povis veturigi kontraŭ la vento, kaj mi estis propononta ke ni revenu al la fiŝkaptejo, kiam mi ekvidis eksterordinaran nubon leviĝantan rapidege sur la ĉielo.
La vento kvietiĝis, kaj ni restis senmove. Tiam subite la ventego kovris nin; kaj fariĝis tiel mallume, ke ni en la ŝipo ne povas vidi unu la alian. La unua blovego forkaptis niajn ambaŭ mastojn, kaj kun la grandmasto iris mia plej juna frato, kiu jam lasis sin alligi al ĝi. Nia ŝipo estis tiel malpeza kiel plumo, kaj tio sola savis nin. Dum kelkaj momentoj ni estis superverŝitaj per akvo, kaj mi povis nur enteni mian spiradon kaj tenegi ringon sur la ferdeko. Sed baldaŭ nia ŝipo leviĝis, kaj mi penis kolekti miajn pensojn. La tumulto estis terurega. Mi sentis tuŝon sur mia brako. Estis mia plej maljuna frato, kaj mia koro saltis ĝojege, ĉar mi pensis, ke li ankaŭ jam fundon iris. Sed en la sekvanta momento, mia ĝojo sanĝiĝis en teruron, ĉar li metis sian buŝon al mia orelo, kaj kriegis la vorton: “Moskoeström.” Tuj mi komprenis. La ventego veturigis nin rekte al la terura turnakvo, kaj nenio povis nin savi. Mi penis paroli kun mia frato, sed la bruego malpermesis min.
Kelkatempe nia ŝipeto rapidis ebene sur la maro, sed baldaŭ venis ondego, kiu levigis nin supren — supren — kvazaŭ en la ĉielon. Tiam ni venis malsupren per glitado, kiu malsanigis min. Kiam denove ni supreniris, mi ĉirkaŭrigardis, kaj jen antaŭ ni, je interspaco de nur kvarono da mejlo estis la terurega Maelström’. Post du minutoj mi sentis, ke la ondegoj subite kvietiĝis, kaj ŝaŭmaĵo kovris nin. Sammomente la ŝipeto ekturniĝis maldekstren kaj rapidis kvazaŭ fulmo. Ni estis en la zono kiu ĉirkaŭas la turnakvon, kaj eble, sekvantan momenton, ni iros en la profundegon, en kiun ni vidis nur malklare pro la rapidegeco de nia veturado.
Ŝajnas strange, sed nun mi sentis min pli trankvila, ol kiam ni nur alproksimiĝis la profundegon. Vere mi ekinteresiĝis pri la turnakvo. Mi eĉ deziris elesplori ĝian fundon! Ankoraŭ ĉirkaŭe ni rapidadas, kiom da fojoj mi ne povas diri, kaj ĉiam ni malrapide alproksimiĝis la turncentron.
Dum tiu ĉi tuta tempo, mi ne forlasis la ringon. Mia frato estis alligita al malplena
