Paĝo:The British Esperantist 1914-1915 La Ŝtelita Letero.pdf/1

El Vikifontaro
Ĉi tiu paĝo ne estas provlegita
La Ŝtelita Letero.
“The Purloined Letter,” de E. A. Poe; el la angla tradukis A.E.W.
Nil sapientiæ odiosius acumina nimio. — Seneca.

En Parizo, tuj post la krepusko de unu ventobata vespero en la aŭtuno de 18—, mi estis ĝuanta la duoblan lukson de meditado kaj pipo “marŝaŭma” kunule kun mia amiko, C. Auguste Dupin, en lia biblioteketo aŭ libro-kabineto, au troisième, N-ro 33, Rue Dunôt, Faubourg St. Germain. Almenaŭ dum unu horo ni tute silentis, ambaŭ ŝajne, se okaze iu nin rigardus, atente kaj sole okupataj kun la turniĝantaj kirloj de la fumo, kiu pezigis la aeron de la ĉambro. Miaflanke, tamen, mi cerbe konsideradis certajn temojn, kiujn pli frue en la vespero ni estis priparolintaj; mi aludas pri la afero de la Rue Morgue kaj la mistero, kiu ĉirkaŭvolvis la mortigaĉon de Marie Rogêt. Mi do kalkulis ĝin okazaĵo iom rimarkinda, kiam, larĝe ĵetmalferminte la pordon, eniris en nian ĉambron nia malnova konato, Monsieur G——, Prefekto de la Pariza polico.

Kore ni bonvenigis lin, ĉar estis en tiu homo eco amuza preskaŭ duone egala al lia kvalito neestiminda, kaj jam dum kelkaj jaroj ni ne renkontis lin. Ĝis nun ni sidis en la mallumo; Dupin ekstaris por eklumigi lampon, sed residiĝis ne farinte tion, tuj kiam G—— diris, ke li venis por konsiliĝi kun ni, aŭ, pliĝuste, por peti pri la opinio de mia amiko, pri ia oficiala afero, kiu jam kaŭzis multe da klopodado.

— Se temas pri io bezonanta enpensiĝon, — diris Dupin, sin detenante de la ekbruligo de la meĉo, — ni pli taŭge ĝin esploros en la mallumo.

— Jen alia el viaj strangaj ideoj, — diris la Prefekto, kiu kutime nomadis “stranga” ĉion ekster la limo de sia kompreno, kaj tiel vivis meze de vera legiono da “strangaĵoj.”

— Tre ĝuste, — diris Dupin, kaj li proponis al sia vizitanto pipon kaj rulŝovis al li komfortan brakseĝon.

— Kia do embaraso nun estas? — mi demandis. — Jam nenio el la speco mortigaĉa, espereble?

— Ho, ne! nenio tia. Efektive la afero estas eksterordinare simpla, kaj sen ia dubo ni povos mem sufiĉe bone ĝin prizorgi; sed al mi ŝajnis, ke Dupin eble volos aŭskulti ĝiajn detalojn, ĉar ĝi estas tiel ekstreme stranga.

— Simpla, tamen stranga, — diris Dupin.

— Nu, jes; sed ne tute ĝuste. Efektive ni ĉiuj sentis multe da embaraso pro tio, ke ĝi estas tiel simpla kaj tamen nin tute spitas.

— Eble vin erarigas la simpleco mem de l’ afero, — diris mia amiko.

— Kian sensencaĵon vi parolas! — respondis la Prefekto, kun ridego.

— Eble la mistero estas iom tro facila, — diris Dupin.

— Benon de ĉielo! kia neaŭdita ideo!

— Iomete tro mem-evidenta.

— Ha! ha! ha! ha! ha! ha! ho! ho! ho! — laŭte ridegis nia vizitanto, treege tiklite, — Ho, Dupin! iam vi ĝismorte min tiklos!

— Kaj kia efektive estas la koncerno? — mi demandis.

— Nu, mi al vi diros, — respondis la Prefekto, kaj li eligis fumon per longa, kvieta, pensema blovo, sin alĝustigante en sia brakseĝo. — Per malmultaj vortoj mi vin diros; sed, antaŭ ol mi komencos, mi avertu vin, ke ĉi tiu afero postulas la plej grandan sekretecon, kaj mi tre verŝajne perdus mian nunan situacion, se oni scius, ke mi al kiu ajn estas ĝin konfidinta.

— Komencu, — mi diris.

— Aŭ ne, — diris Dupin.

— Aŭdu, do. Oni informis min persone, el tre alta loko, ke certa dokumento, ekstreme grava, estas ŝtele subforigita el reĝa apartamento. La homo, kiu ĝin ŝtelis, estas eksterdube konata; oni vidis lin forpreni ĝin. Estas sciate, ankaŭ, ke ĝi ankoraŭ restas en lia posedo.

— Kiel oni tion scias? — demandis Dupin.

— Tio estas klare konkludita laŭ la naturo de la dokumento, kaj laŭ tio, ke ne aperis ankoraŭ certaj rezultatoj nepre tuj montriĝontaj, se ĝi elirus de la posedado de l’ ŝtelinto, alivorte, se li uzus ĝin, kiel li certe intencas fine ĝin uzi.

— Iom pli definitive parolu, — mi diris.

— Nu, mi povas ĝis tio riski dirante, ke la papero donas al sia havanto certan influon en certa direkto, kie tia influo estas senmezure havinda. — Al la Prefekto tre plaĉis la frazumado diplomatieca.

— Ankoraŭ mi ne tute bone komprenas, — diris Dupin.

— Ĉu ne? Nu, la malkaŝo de la dokumento al iu tria persono, kies nomon mi nepre ne eldiros, implikus en dubon la honoron de iu treege altranga persono; kaj tiu ĉi fakto havigas al la tenanto de la dokumento influopovon sur la eminentan personon, kies honoro kaj trankvileco venas en tian hazardon.

— Sed tiu influopovo, — mi intermetis, — dependus de tio, ĉu la ŝtelinto scias, ke la