ŝaŭma,” — malgraŭ la poeziaĉaj ekprovoj, pri kiuj mi ankaŭ estas kulpa.
— Vi bonvolu rakonti, — mi diris, — la detalojn de via serĉado.
— Efektive, ni agis sen rapideco, kaj ni serĉis ĉie senescepte. Longan sperton mi posedas en tiaj aferoj. La tutan konstruaĵon mi ĉambron post ĉambro atentis, dediĉante al ĉiu tutan semajnon da noktoj. Ni esploris, unue, la meblaron de ĉiu ĉambro. Ni malfermis ĉiun ekzistantan tirkeston; kompreneble vi scias, ke ne povas ekzisti, por kompetenta polic-agento, tirkesto sekreta. Sentaŭgulo estas ĉiu homo, kiu en tia serĉado lasas, ke restu kaŝita kontraŭ li ia sekreta tirkesto. La afero estas tiel simpla! Ekzistas en ĉia meblo certa kvanto da grando, da spaco, kiun oni severe kontrolas, per la helpo de precizaj mezuriloj. Ne povus eviti nian observon eĉ unu dekono de milimetro. Post la mebloj, ni atentis la seĝojn. La kusenojn ni trasondis per la longaj, delikataj pingloj, kiujn vi vidis min uzi. De la tabloj ni forprenis la suprajn tabulojn.
— Kial do?
— Foje la homo, kiu volas kaŝi ian objekton, deprenas la supron de tablo aŭ de iu meblo simila, boras en la kruron, metas la objekton en la truon, kaj remetas la tabulon. Same oni faras ankaŭ kun la supraj kaj malsupraj finoj de litostangoj.
— Sed, ĉu oni ne povus eltrovi la kavaĵon per sona provo? — mi demandis.
— Tute ne, se oni metas ĉirkaŭ la objekto, ĉe la kaŝado, sufiĉan vaton da kotono. Cetere, ĉe nia koncerno, ni devis procedi sen bruo.
— Tamen, vi ne povus depreni…, vi ne povus tute malkonstrui ĉiujn meblajn objektojn, en kiun oni povus enŝovi laŭ la dirita maniero.
Leteron oni povas premruli en formon de vergeto tre simila, laŭ formo kaj grandeco, je granda trik-kudrilo; kaj en tiu formo oni povus, ekzemple, kaŝi ĝin en transan bastonon de seĝo. Kredeble, vi ne malkonstruis ĉiujn seĝojn?
— Certe, ne; eĉ pli bone ni faris: ni per forta mikroskopo esploris la transaĵojn de ĉiu seĝo en la domo, ankaŭ la kuntuŝojn de la pecoj de ĉiuspecaj mebloj. Se estus signoj iaj de nova dispecigo, nepre ni tuj ilin konstatus. Eĉ unu sola lignereto, lasita de borilo, estus tiel evidenta por ni, kiel pomo. Ĉiu malordo en la kungluado, ĉiu neordinara fendeto ĉe la kuntuŝoj, sufiĉus por denunci.
— Supozeble, vi atentis pri la speguloj, serĉante inter la tabuloj kaj la vitraj platoj, kaj pingle sondis la litajn kusenegojn kaj kovrilojn, kiel ankaŭ la kurtenojn kaj tapiŝojn.
— Tion, kompreneble; kaj, trairinte tiamaniere ĉiun pecon de la meblaro, tiam ni traserĉis la domon mem. Ĝian tutan supraĵon ni dividis en fakojn, numeritajn, por eĉ ne unu ellasi; tiam per la mikroskopo ni esploris ĉiun kvadratan centimetron aparte, kiel ankaŭ en la ambaŭfianke starantaj du domoj.
— La du flankajn domojn? — mi ekkriis; — grandegan do klopodadon vi prenis sur vin.
— Jes, efektive; sed grandiozan rekompencon oni proponis.
— Ĉu vi enkalkulas la terpecojn apudajn de la domoj?
— La kortoj estas ĉiuj pavimitaj per kaheloj. Relative nur malgrandan klopodon ili faris al ni. La muskon inter la brikoj ni ekzamenis, kaj trovis ĝin netuŝita.
— Vi serĉis, kompreneble, inter la paperoj de D——, kaj inter la libroj de lia biblioteko?
— Certe; ni malfermis ĉiun pakaĵon kaj paketon; ne sole ni malfermis ĉiun libron, sed de ĉiu volumo ni foliis ĉiun folion, ne kontentiĝante per nura ekskuo, kiel faradas kelkaj el niaj policanoj. Eĉ ni mezuris la dikecon de ĉiu librokovrilo, kun ekstrema precizeco, kaj ĉiun kovrilon ni plej suspekteme mikroskopis. Se iu el la bindaĵoj estus nove falsita, estus tute neeble, ke tiun fakton ni ne observus. Kvin aŭ ses volumojn, nove venintajn el la manoj de bindisto, ni sondis laŭlarĝe per la pingloj.
— La plankojn sub la tapiŝoj, ĉu vi esploris?
— Eksterdube. Ĉiun tapiŝon ni levis, kaj esploris la tabulojn per la mikroskopo.
— Kaj la tapetaĵon sur la muroj?
— Jes.
— Kaj en la kelojn…?
— Ni esploris.
— Tiam, — mi diris, — vi estas malĝuste konjektinta, kaj la letero ne estas en la bieno, kiel vi supozis.
— Mi timas, ke en tio vi estas prava, — diris la Prefekto. — Kaj nun, Dupin, kion vi kosilas al mi fari?
— Denove traesplori la tutan domlokon.
— Jen kio estas absolute senbezona, — G—— respondis. — Ne pli certa mi estas, ke mi spiras, ol ke la letero ne estas en tiu domo.
— Nenian pli bonan konsilon mi povas al vi proponi, — diris Dupin. — Sendube vi havas precizan priskribon de la letero? —
— Ho, jes! — Kaj la Prefekto aperigis notlibron kaj voĉe eklegis precizan priskribon de la aspekto, interna kaj precipe ekstera, de la mankanta dokumento. Baldaŭ post la fino de tiu legado, li foriris, spirite pli depremegita, ol mi iam antaŭe rimarkis ĉe tiu bonulo.
(Daŭrigota).
