Kelnero II (foriras kun la flagoj tra la meza pordo).
Piroto (post kelka paŭzo). Bonega ideo! (Al Huragano) Sinjoro Huragano!
Huragano. Laŭ ordono, sinjoro Piroto?
Piroto. Ĉu vi bone studis la vizaĝojn de la Majstro kaj lia edzino?
Huragano. Tute perfekte! Mi ricevis de mia estrino ok diversajn fotografaĵojn, kiujn preskaŭ englutis miaj »memorokuloj«. Precipe la majstrinan vizaĝon mi perfektege konas. Mi havas admirindan okulmanovron: kiam mi unufoje ekvidas virinon, mi povus ŝin parkere — pentri.
Piroto. Kompreneble, se vi estus pentristo?
Huragano. Kompreneble — vi bone rimarkigis. Mi ja estas direktoro de la fako por retrovado de perditaj edzinoj!
Piroto. Bonege! Jen estas la plej bona portreto de la Majstro. Studu ĝin iom detale, por ke vi povu (Huragano »studas«) tuj, senerare, ekkoni la Majstron inter la centoj da vojaĝantoj alvenontaj hodiaŭ je la 12a per la norda rapidvagonaro.
Huragano (ankoraŭ studante la portreton). Laŭ ordono!
Piroto (kontente). Nu, sinjoro Valisano! — (La telefono sonoras, li parolas en ĝin) Kiu? — Jes — ankoraŭ ne — ĉu vi ankaŭ? Do, vi ĉiuj estos tri renkontontoj — jes — jes. Ĝis revido. (Al la publiko). Tri plus Huragano estas kune kvar — (ridas) hahaha. Nun mi estas certa, ke la »inkognituloj« ne forŝteligos sin. (Al Huragano, kiu ankoraŭ ĉiam »studas«) Nu, ĉu vi jam sufiĉe »englutis« la Majstron? Eble vi nun deziras ankaŭ »engluti« la majstrinan vizaĝon?
Huragano. Ho, ne — mi ŝin povas blinde rekoni
