inter miloj da virinoj, ĉar vi ja scias, ke mi estas direktoro —
Piroto (interrompante lin). — de la fako por retrovado — jes, jes — mi scias. Vi iros tuj al la stacidomo kaj bone rigardu! — Tien iris ankaŭ Akompano, Valisano kaj Karavano. Vi estas la kvara, kaj, mi esperas, la plej feliĉa gajnonto de la destinita premio. Vi alkondukos la inkognitulojn ĉi tien. Ĉu vi bone komprenis?
Huragano. Ho — ho! Mi ĉion, ĉiam, ĉie bone komprenas. Mi ilin nepre alkondukos ĉi tien!
Piroto (rapide). Ne ne! Ne laŭ via kutima maniero policana!! — Delikate kaj singardeme!
Huragano. Laŭ ordono!
Piroto. Nu, iru — (La telefono sonoras). Malbenita telefono! (En la telefonon) Kiu? — Jes — ne — jes — bone — (al Huragano) Iru tuj, kaj — sen la Majstro kaj lia edzino ne revenu!
Huragano (foriras).
Piroto sola.
Piroto. Nun mi montros al vi (mansignante al la telefono), kiu el ni estas Piroto kaj kiu — idioto! (La telefono sonoras, li parolas en ĝin) Kiu? Nu? — Venis? Brave! — Sen edzino?! — Tio eble estas ilia duobla inkogniteco? — Jes — jes — ne! Nepre la edzino!!! Vi akompanu la Majstron kaj ordonu al Huragano, kiun mi ĵus sendis tien, retrovi nepre la edzinon! Ĝis revido! (Al la publiko) Strangaj homoj! Nepre inkognite! Kaj tiucele eĉ disigite! Sed ne, sinjoro Majstro!
