Veramanto. Pardonu! Ĉu ĉiu kongresano havas tian koran kaj ĝentilan akcepton?
Valisano. Preskaŭ ĉiu — eminentulo! (La telefono sonoras, li parolas en ĝin) Kiu? — Jes — ĉu vi, Huragano? — Nu? — Edzinon? — Vi retrovis la edzinon? — Bonege, konduku ŝin tuj al la edzo! (Al Veramanto) Jes, sinjoro »Veramanto«. — jen estas la balkono, jen la dormoĉambro. Estu ĉi tie kvazaŭ en via propra loĝejo, (flanke) kaj tuj venos via — »Veramantino«.
(Foriras.)
Veramanto sola.
Veramanto (ĉirkaŭrigardante). Luksa apartamento! Por tri frankoj, kun tagmanĝo?! — Tre malmultekoste. Sed kion signifas la honoroj kaj ovacioj, kiujn mi spertis dumvoje ĝis la hotelo? (Li prenas sian valizon kaj eliras dekstren. Momenta paŭza silento. Poste aŭdiĝas voĉo post la kulisoj).
Voĉo (post la kulisoj.) Jen, estimata sinjorino — ĉi tie.
Klara Singardemo (eniras preskaŭ puŝate).
Huragano (sekvas ŝin).
Klara Singardemo. Huragano. Poste Kelnero Ia.
Klara (kolere). Kion signifas tiu perforto?! Tre ĝentila akcepto!
Huragano. Ne koleru, estimata sinjorino — mi
