kaj ŝajnas ion kompreni). Kion vi krias, sinjorino?
Klara. Mi estas — fraŭlino! (Flanke) Ho, malbenitaj butonoj!
Veramanto. Des pli bone, sed kion vi krias? (Al Somnambulo duonvoĉe) la aventuro? (Ili interparolas mallaŭte) Do, ni havis la saman ideon? — Ni estas »samideanoj«?
Klara (flanke). Ia konspiro kontraŭ mi? — Ili marĉandas!!
Veramanto. Sinjorino, butonumu vian bluzon kaj eliru el via rifuĝejo. Mi tute ne volas atenci kontraŭ vi. Ni ĉiuj tri ja estas samideanoj, ĉu ne? (Montrante al la rubando de sia ĉapelo) Vi ja portas la verdan steleton!
Klara (penante perforte butonumiĝi. Flanke). Malbenitaj bluzoj! (Laŭte) Mi neniel povas botonumiĝi!
Veramanto. Eble ni helpos? — Ni ja ĉiuj estas — unu »granda rondo familia«!
Klara. Mi dankas. Jam, fine mi butonumiĝis. (Eliras el la rifuĝejo) Pardonu, sinjoroj, mi ja estas tute juna kaj nesperta fraŭlino! Mi timas.
Somnambulo (flanke). Tute juna vi iam estis. (Al Klara) Mi havas la honoron: Roberto de Somnambulo, hispano.
Veramanto (prezentante sin). Antonio Veramanto, italo.
Klara (prezentante sin). Klara Singardemo, francino. (La telefono sonoras).
Somnambulo. Eble denove oni vokas iun idioton. (En la telefonon) Kiu? — Jes, ĉambro 14 (kolere ĵetas la mikrofonon) Mi ja diris! (Li sonorigas al kelnero).
Kelnero I (eniras).
Somnambulo (al la kelnero) Alvoku tiun.
Kelnero I. Jes, sinjoron Piroto — tuj — (Eliras).
