Helenjo.
Phi!… 60 jaroj!… Kiam mi estos en via aĝo, mi certe iros en vetkuron kun Nurmi.
Onklo.
Eble… sed mi tion jam ne vidos. Eble ankaŭ Nurmi mem.
Helenjo.
Vi vidos, vidos… Mi povas iomete plifruigi la vetkuron. Sed, kara onkleto, ni babilas sur la sojlo… Tio ĉi estas nek konvene, nek bonŝance. Sidiĝu ni momenton. (sidigas lin) kaj nun grumbletu… (subite). Bonega ideo!… morgaŭ ni ambaŭ — mi kaj vi — iros en kabaredon.
Onklo.
Vi malsaĝulinjo! Ne en kabaredon, sed en tombon mi jam rigardas per unu okulo.
Helenjo.
Bone, kaj la dua okulo… rigardas en la kabaredon, ĉu ne? Ha… ha… ha… Diru al mi, onkleto, kion via unu okulo vidas tie en la tombo?
Onklo.
Nu, ĝi vidas min formanĝatan de vermoj.
Helenjo.
Fi… vi abomenigas mian hodiaŭan balan vespermanĝon! Anstataŭ paroli pri la tombo, parolu ni iomete esperante.
Onklo.
(Kolere). Mi petas, lasu Esperanton trankvila… Ĝi estas por mi tro juna kaj mi por ĝi tro maljuna.
Helenjo.
(Kun kreskanta entuziasmo). Nek ĝi por vi tro
