— Por kies bono ni translokiĝu? Ĉu ĉar tiu ĉi »blindulo«, via kara fraĉjo, volas nepre malaperigi la malagrablan vivan monumenton de sia ne tro malproksima pasinteco? Kontraŭe — vi iru ofte al li kaj premu liajn kalojn — li ne forgesu pri viaj 13 infanoj, liaj nevoj.
Paceme kaj obeeme la edzo iradis ĉiam pli ofte al sia riĉiĝinta frato. La palaca servantaro havis severan ordonon ne enlasi la malriĉulon en la palacon. Sed Malriĉ estis neforigebla. Li atendadis ofte la fraton sur la vojo, kie la riĉulo faradis sian ĉiutagan matenan promenadon.
Bonan tagon, kara fraĉjo! — vokis li humile, demetante la ĉapelon kaj surpaŝante liajn piedojn.
— Aj… aj!… fripono!… se vi estas blinda, aĉetu okulvitrojn.
— Jen la malfeliĉo, ke mi ne havas monon por ilin aĉeti!… Sed vi, fraĉjo, havas grandajn amerikajn okulvitrojn kaj tamen min ne vidas! Nu, kion do helpas la okulvitroj?… Se vi volas liberiĝi de mi, donu iom por miaj 13½ infanoj.
— Kanajlo!… vi ne havas panon por 13 infanoj kaj malfeliĉigas la 14-an?!…
— Ne mi — Dio estas kulpa. Li benas min kaj mi ne rajtas ribeli kontraŭ Li. Sinjoro Dio bone scias, kion Li faras. Se Li ne ekspedus de tempo al tempo certan kvanton da infanoi teren, Li havus en ĉielo tian kvikon, ke Li mem el tie devus forkuri. Riĉuloj ja ne volas infanojn, do al kiu doni ilin? Al malriĉuloj. lli ne havas monon, havu ili infanojn! Jen estas saĝa dispono de Dio.
Riĉulo ĵetis al la trudemulo kelkan sumon kaj forkuris.
Bonan okupon mi havas — diris al si mem
