Unu najbarino diris, ke ŝi vidis la blindulinon sur la vojo al la palaco.
— Ho, mi malfeliĉa!… ŝi iris tien!… Kuru!… flugu!… ĉiuj!… ĉien!… rapide!… ne staru kun malfermita buŝo!…
Oni kuris, flugis, sed nenio helpis.
Sonjo estis jam en la palaco. Oni komence ne volis enlasi ŝin.
— Kiu vi estas, kian helpon vi povas doni al la malsanulo?
— Mi estas tiu, kiu venis — respondis lakone la blindulino. Ŝia energia tono senarmigis la palacestron. Li enkondukis ŝin en la ĉambron de la malsanulo.
Sonjo tuj komencis labori laŭ indikoj de l’ kuracisto. Ia freŝa, gajiga ekblovo eksentiĝis en la ĉambro. La apatia, duonviva paciento iomete reviviĝis. Eta espero eniris en lian koron.
— Eble?… — pensis lia malforta cerbo — Dio ne punos min kaj savos pere de tiu ĉi bravulino?
Liaj lacaj okuloj fermetiĝis. Ekŝajnis al li, ke li kun granda aro da viktimoj de l’ morto iras puŝata sur iu stranga, larĝa nekonata vojo. Fine ili haltas ĉe iu granda pordego. Grizhara longbarbulo gardas la enirejon. Oni eniras po unu. Jen la vico estas lia.
— Kion vi havas malantaŭ vi en la manoj? — demandas la longbarbulo.
— Mi… mi… mian monon — treme respondas li.
— Lasu la paketon, forĵetu ĝin! Nenio estas kunprenebla en la Postmondon.
— Sed ĝi ja estas mia tutviva laboro…
— Sufiĉe! Vi ĝuis vian monon dumvive. Nun ĝi estas nebezona.
