Paĝo:Verkoj de FeZ, 1935.pdf/170

El Vikifontaro
Ĉi tiu paĝo ne estas provlegita

palaj, ne sufice dormintaj, kaj la roso matena, kiu kutime briladis sur ili en suno kiel briliantoj, hodiaŭ, pli simila al larmo, pendas malgaje sur iliaj folietoj. Granda domaĝo kaptis lian koron.

— Verŝajne ili priploras siajn fratinojn, la noktajn gastojn — pensis li.

Kaj subite en koro lia leviĝis iu decido. Granda, forta. Li enkuris en la kabanon, kaptis ĉiujn florsemaĵojn kaj, krucosigninte, ĵetis ilin en la apudan riveron.

— Iru tien!… Pli bone estas ne doni al vi la vivon…

Tion farinte, li revenis hejmen. Tie jam atendis lin aro da homoj.

— Kie vi estis patro Valentino?

— Kie mi estis — estis mi. Sed mi ne vendos hodiaŭ florojn.

— Ĉu vi edziĝos kaj konservos ilin por la edziĝa festo?

— Mi ne edziĝos. Tamen mi ne plu vendos florojn!…

— Do ni iros al alia ĝardenisto.

— Iru kien vi volas!

Kiam ili foriris, patro Valentino denove falis en la malĝojon.

— Kion mi faris, kion mi faris? Kio donos nun al mi panon?

— Ne malĝoju, patro Valentino! Ni estas ja en via ĝardeno — aŭdiĝis voĉo de legomoj. — Nin fidu! La floroj kresku kaj ornamu la mondon (ne litkovrilojn!).

— Kion vi faris, kion vi faris? — aŭdiĝis voĉo el la rivero. — Ni volis ĝui la vivon… Vi malebligis al ni la ĝuon! Krimulo!… Krimulo!…

Konfuziĝis la pensoj de patro Valentino.