(Fabeleto por malpacemuloj.)
En iu malproksima lando apud vojarbara rando, en ombro de grandaj abioj, staris vigla kaj unika, la gastejo, la butiko. Granda verdkolora ĝia ŝildo per reliefaj literoj anoncadis al la preterirantaj homoj: »Refreŝigon de l’ korpo kaj animo«.
Homoj en libera horo, lacaj de la taglaboro, volonte vizitadis la gastejon, kies 2 fervoraj direktoroj laŭte invitadis la urbanojn.
— Amika atmosfero!… agrabla kaj amuza interparolejo!… Gastamo kaj servemo! Eniru, gesinjoroj! — elkriegadis S-ro Alo.
— Bonvenu sinjoroj kaj sinjorinoj! Kiu eniros ne bedaŭros!… Plena frateco kaj egalrajteco! Mi petas, mi petas!… — kriis S-ro Malo.
Kaj ĉiam kiam la butika pordo fermiĝadis malantaŭ la enirintaj gastoj, S-roj Alo kaj Malo faradis intertempe siajn privatajn kalkulojn.
— Vi (epiteto)!… ĉu vi dubas eĉ por unu momento, ke mi ne komprenas viajn malicaĵojn? — diris tra dentoj S-ro Alo…
— Se vi (epiteto) tuj ne fermos vian buŝegon, mi disfendos la butikan ŝildon sur via kapaĉo! — respondis al sia kolego S-ro Malo.
