Paĝo:Verkoj de FeZ, 1935.pdf/180

El Vikifontaro
Ĉi tiu paĝo ne estas provlegita

La knabo tutplene ekokupis miajn pensojn.

Por unu momento mi sukcesis kapti lian rigardon.

Ĝi kvazaŭ diris:

— Kial vi studas min? lasu min trankvila.

Eble ĉio ĉi nur ŝajnis al mi? Eble mi estis sub forta sugestio de mia antaŭhieraŭa vizito en la orfodomo en Belatelep?… Fine la knabo okupis liberan lokon apud mi. Nun mi eksentis, ke niaj roloj ŝanĝiĝis: mi estis la observato, kaj li — la observanto. Mi kvazaŭ sidis ne sur mia loko.

Eble doni al li iun moneron?… Se li ne prenos?

Do eble ĵeti la moneron en lian malfermitan poŝon?

Se la poŝo havas truon? Kion fari?… Fine mi sukcese kaj nerimarkite ĵetis en lian poŝon 2 monerojn.

Kiam la konduktoro venis kontroli biletojn, mi forte ektimis pro la knabo kaj jam estis preta pagi por li. Sed je mia granda miro la knabo havis bileton ĝis Budapest.

Verŝajne li veturas en la urbon serĉi laboron.

Ni eligis el valizo vespermanĝon. Mi volis proponi al la knabo mian porcion.

Se li ne prenos, ĝenata?…

Do, eble — kukon?

Kukon li prenis. Lian palan vizaĝeton lumigis ruĝiĝo de kontenteco. Kia domaĝo, ke mi havis nur unu kukon! (ĉiujn 6 formanĝis miaj du kunvojaĝantinoj). La knabo videble gajiĝadis.

Mi gajnis lian fidon.

Ho, kial mi ne scias lian lingvon!

— Sinjoro! — diris iu dika najbarino — se vi volas al li doni monon — donu, se ne — ne donu! kial fari tragedion?