La virino pravas. Eble mi faras nebezonan agordon?
Kaj jen mi decidis senceremonie doni al la knabo monon. Sed mia mano ne obeis min.
Mi petos porti niajn valizojn al aŭtomobilo.
Ĉu li havos forton?… Li estas ja tiom delikata…
Do mi petos lin malsuprenpreni ilin de la breto.
Cetere, faru li kion-ajn, nur mi havu la pretekston doni al li monon.
Fine la vagonaro brue haltis en la Budapesta stacidomo. La knabo eksaltis al la fenestro. Sed la dikulino maldelikate forpuŝis lin, kaj, malferminte buŝon, laŭte ekkriis:
— Portisto!
La knabo paliĝis. Kolero kaj rezignacio luktis en li. La dikulino puŝadis lin ĉiuflanken. Kurante de loko al loko, ŝi alkroĉiĝis al iu kofro kaj kune kun ĝi falis teren. Enkuris portistoj. Oni levis la ĝemantan dikulinon.
Mi serĉis la knabon. Li staris en angulo. En liaj okuloj perlis larmoj. Lia vizaĝo estis ruĝa.
Li rigardis min.
Ho, tiu ĉi rigardo!…
Portisto kaptis niajn valizojn, mi kapadiaŭis la knabon kaj, enpuŝinte en lian manon 1 pengon (hungara monero), mi elsaltis el la vagono.
Longe poste kaj ofte nun mi vidas tiun rigardon.
Mi sentas kvazaŭ riproĉon de neplenumita devo.
Ho, malfeliĉa knabo! kion vi volis diri? kia plendo pendiĝis sur viaj lipoj? Kvankam vi ne eldiris ĝin, mi divenas, mi komprenas vin.
Kaj jen en nomo de miloj da senhejmaj orfoj
