vilo forĝista enblovadus en pulmojn varman, freŝan aeron.
Riveroj el sub glacia tavolo elsaltis gaje sur la bordojn, kvazaŭ junaj ĉevalidoj lasitaj libere el la stalo. Montoj liberigis for la neĝojn. Tiuj ĉi gaje malsuprenfalante, ŝaŭme kuniĝas kun riveroj en unu kapturnigan frenezan kuron.
Ĉiu, ĉio ĝojas kaj benas. Printempo iras…
En kelo sur pajlosako kuŝas eta Jaĉjo. Li piedbatas, suĉas fingretojn. Jen li ploras, jen ridas, jen balbutas… Kvazaŭ parolas al iu, al io… Demandas, klarigas — eble plendas?
Apud li sur tero sidas Aĉjo, 4-jara knabo. Vane li penas veturigi difektitan, malnovan aŭtomobilon, kiun li hieraŭ trovis en la korta balaaĵujo.
En la kelo estas mallume, humide[1] kaj malvarme. Malgranda fenestro plenkovrita per polvo, tre avare penetrigas lumon el la malgranda korto.
Ilia patrino iris en la urbon al laboro. Patro — tiu ĉi mortis jam delonge. Tie ĉi oni ankoraŭ ne scias pri la heroldoj de l’ printempo. Tien ĉi ne enpenetras la poŝto el la ĉielaj regionoj.
Estas la sesa matene. Sur aliaj stratoj la Heliosa avangardo jam delonge malfermigis la fenestrojn, surprize vekinte la dormulojn.
En la kelo estas ankoraŭ nokto.
Subite jen supre ĉe la fenestro io ekbrilis… Iu kvazaŭ staras… Ĵetas en la kelon oran sunradion, varman, gajan… Sur la pajlosakon, sur ambaŭ infanojn…
Unu… du… tri… kvar…
- ↑ malseke? (F. Z. ne ŝatis neologismojn) E. W.
