Antaŭ 14 jaroj, je la 14-a de aprilo, en pluva griza tago areto da polaj esperantistoj akompanis sian Majstron al la eterna ripozo. Tra la longa funebra vojo de l’ strato Królewska 41 ĝis la tombejo trenis sin peza tomba agordo, sufokis nin larmoj varmaj, varmegaj de la nekonsolebla malĝojo. Kiam sub etenditaj verdaj standardoj ni ekstaris super la malfermita tombo, niaj manoj pente ekbatis en brustojn, kaj el la koroj ŝiris sin for tra la ĉerko, tra la tombo alten al la
»potenca senkorpa mistero,
forteco la mondon reganta« —
riproĉo de malespero. Kaj kun larmoj niaj fluis vortoj de preĝ’ en silento, vortoj de granda pento.
Ke, la malindaj je vi pekuloj,
Vojon ne vidis ni antaŭ ni,
Kaj, kvazaŭ pro leŭkom’ sur okuloj,
La propran nian gloron sur ĝi,
Ke noblan vian homaman koron
Ofte vundadis ni sen konsci’
Kaj vivon vian ne povis gloran
Por ben’ homara reteni pli,
