Kaj senzorge, sendolore
Belan horon festu ni…«
(Kanto de ligo — L. L. Zamenhof.)
Kiam gastoj venas al la festo jubilea, ili penas fari ĝin inda, impona. Unuj — per belaj vortoj elparolaj, aliaj — per ia taŭga faro. Se meti sur unu pesteleron milojn da belaj vortoj, kaj sur la duan — unu ĉi tiun faron, la lasta superpezas.
Karaj kongresontoj, reprezentantoj de la Esp.-movado! Vi venos por festi la jubileon. Kion vi alportos por fari ĝin inda kaj ĝojigi la spiritan jubileulon, la neforgeseblan nian Majstron? Ĉu eble denove belajn vortojn kaj projektojn nerealigotajn, prokrastojn de tio, kio devas esti jam delonge realigita? La esperantistaro havas jam super la gorĝo belajn frazojn kaj projektojn. Ĝi atendas, postulas faktojn, farojn. En nia diligenta kolegaro estas multego da entuziasmo kaj bona kredo. Utiligu tiun ĉi trezoron prudente kaj ĝustatempe, ne trostreĉu la kordon.
Ne multaj eble estos inter vi, kiuj ĉeestis la I-an Kongreson en Boulogne. Tie en la jaro 1905 Zamenhof diris en sia alparolo:
