Ĉi tiu paĝo ne estas provlegita
Sed baldaŭ edzo estis
Plej malfeliĉa hom’,
Kaj jam tre ofte restis
Li ekster sia dom’.
Kaj fine eksedziĝis
Antono kaj Helen’;
Belul’ ia aliĝis
Al ŝi en la ĝarden’.
Lin vidis en ĝardeno —
Ekplaĉis li al ŝi;
Ŝi nomis sin Heleno,
Aŭgust’ sin nomis li.
Ekamis la konato
Kaj reciproke ŝi;
Post paso de monato
Ŝanĝiĝis »Vi« per »ci«.
Someraj tri monatoj
Trapasis dolĉe for,
Kaj niaj geamatoj
Jam estis kor’ ĉe kor’.
Kaj per solena beno
De l’ pastro en la fin’
Aŭgusto kaj Heleno
Jam estis edz’-edzin’.
En ĉarma harmonio
Ekvivis edz’-edzin’;
Najbaroj kun envio
Rigardis lin kaj ŝin.
