Obstine kaj plorante —
»Vi vane timas: li min estimas.« —
Ripetas nur konstante.
— »Ne per admono, sed per bastono
Mi vin ekprudentigos!
Mi la belulon, abomenulon
El via kap’ forigos!…«
Ne enviinda, kaj ne aminda
Ho, estos lia sorto!…
Diabloj prenos lin, kiam venos
Li nun al nia korto! —
Filino staris, kun ŝultroj faris,
Respondon ŝi ne donis,
Sed en l’ oreloj satan-kapeloj,
Sur alton la ĉielan
Sur la lageto en la ŝipeto
Ni vidas paron belan.
— »Ho, kara mia! ĉu amo via
Por mi la malhonoro?
Ho, diru veron kaj la esperon
Redonu al la koro!…
Kaj kial do vi al si por trovi…
Amantan… la edzinon,
Ne el grandmondo — el vilaĝrondo
Preferis la knabinon?
En mond’ ja via knabino ĉia
Pli bela estas, riĉa?…
Ĉu mi, sovaĝa infan’ vilaĝa,
Mi estas plej feliĉa?…
— »Mi… mia koro — maljusta moro!…
Mi… mi vin sole amas!
