Paĝo:Verkoj de FeZ, 1935.pdf/79

Tamen lin ne forlasas espero:
— La doktoro, la patr’ nia bona,
Veni ree al mi donis vorton,
Kaj sendube la vivo ĉifona
Ne foriĝos kaj venkos la morton.
Ĝuste venas la »patro« — doktoro,
Ĉirkaŭita de malriĉeguloj.
Ĉiu lin kun sincera adoro
Salutadas per gajaj okuloj.
— Bonan tagon, amikoj kelanoj,
Dank’ al Dio en sano, gajeco?
Korsaluton por vi tegmentanoj,
Rememoro de la infaneco!…
Nun vi, avo?… ho, kora gratulo! —
Ĝoju — venkis ni fine l’ malsanon!…
Ĉifonulo kun larm’ en okulo
Flame kisas la »patron« en manon.
— Bone, bone… Morgaŭan la tagon
Vi pasigu ankoraŭ en lito…
Ha… ne provu al mi doni pagon
Por ne mia — por Dia merito.
———————
Jen patrino… ŝi super lulilo
Bruston donas al sia infano.
Sed sekiĝis patrina nutrilo
De malsato kaj daŭra malsano.
Jen subite la pord’ de la kelo
Tute larĝe kun bru’ malfermiĝas.
Ia juna fraŭlin’ — aŭ anĝelo —
Al virino rapide aliĝas.
Ĉirkaŭita de ĉifonularo,
Panon, monon ŝi donas kaj vinon,
Kaj rapide kun la sekvantaro
Ŝi forlasas la kelon, virinon —