— Kara patro, forlasu koleron
Kaj severan mienon, domaĝon,
Ankaŭ kaŝu vi la malesperon,
Kaj min kisu trifoje vizaĝon.
— Jam dek-naŭa finiĝis ja jaro!
Videbligas ja sian favoron,
Glora princo, la riĉa najbaro —
Vian manon li petas kaj koron!
— Princon tiun, patreto, rifuzu,
Kaj ne ĝemu li vane, envie —
Sian monon, titolon li uzu
Por alia fraŭlino — alie.
Mi por mi mem elektos amaton…
Sed hodiaŭ ni ŝanĝu la temon
Mi hodiaŭ ne iros la straton,
Ĉar… kapturnon mi sentas kaj tremon.
Nun pro ŝia tre stranga mieno —
Jen ruĝiĝis ŝi, jen ŝi paliĝis —
Pro l’ suspekta humor’ de Heleno
Patro multe ekmaltrankviliĝis.
Li alvokis doktorojn sciulojn —
Sen espero! — li aŭdas respondon.
Li malbenas sin mem, ĉifonulojn,
La tegmentojn kaj tutan kelmondon.
Malbenita, ho, estu l’ riĉeco,
Kiun mi de la sort’ ekposedis!
Malbenita, ho, estu la eco,
Kiun ŝi de l’ patrino heredis!…
V.
En mizera, subtera kelmondo
Granda estas hodiaŭ ĉagreno:
Konsiliĝas en unu grandrondo
Ĉifonuloj kun zorga mieno.
