Paĝo:Verkoj de FeZ, 1935.pdf/82

Kio tamen fariĝis ĉe ili,
Kia granda minacas danĝero?
Ĉiu venis pripensi, konsili —
Ion saĝan en »ekstra afero«.
Sed anstataŭ diveni sen celo
Kontentigu ni nian scivolon,
Kaj aŭsknltu — jen oni en kelo
Havas ian disputon, parolon.
— Ho, ekaŭdu potenca nin Dio!
Ne forlasu Vi nin ĉifonulojn! —
Ploras, preĝas virin’ laŭte ia,
Al ĉielo levinte okulojn.
— Nia bona anĝelo-zorganta —
Malesperas virino alia —
Kuŝas tie malsana, mortanta,
Ho, sen savo!… espero nenia!…
— Min aŭskultu, amikoj, kaj sciu —
Ekkriegis maljuna saĝulo —
Ke sanigos fraŭlinon neniu,
Sole nia doktoro spertulo!…
Malespero ja estas sensenca,
Ankaŭ estas sen frukt’ nia ploro!
Ekpreĝinte al Dio potenca
Tuj ni iru al nia doktoro!…
— Bona penso! esper’ bona, bravo!
Sed rapide por ke ŝi ne mortu!
Li tuj iru al ŝi kaj kun savo
Li saluton de ni tien portu.
Kaj ekpreĝis la pia frataro,
Tre potenca en tiu ĉi ploro,
Kaj forkuris la ĉifonularo
Kun espero al »sia« doktoro.