VI.
En mezurba partera dometo
Loĝas nia konata doktoro.
Kiel iam — en unu ĉambreto,
Kiel iam — en zorgo, laboro.
Jam ne lavas patrino tolaĵon —
Ŝin de l’ mondo forprenis malsano.
Jam ne kudras la patro flikaĵon —
Li »laboras« por filo Juljano.
Pli favoris la sorto la patron —
Li ne flikas por dunga la pago
Je l’ vespere li iras teatron,
Promenadas aŭ dormas je l’ tago.
Vane revis patrin’ dolĉe iam,
Vane ĝojis patrina la koro —
Ne edziĝis kaj eble neniam
La malriĉa edziĝos doktoro.
Jen ripozas li enpensigite
Pri diversaj strangaĵoj de l’ sorto.
Malagrable lin vekas subite
Iaj voĉoj kaj bru’ sur la korto.
Baldaŭ ĉambron enkuris bruante
Kelkaj liaj konataj kelanoj,
Kaj sen ordo, apenaŭ spirante
Ekklarigas svingante per manoj.
— Patro nia! doktoro-savanta!
Iru — granda minacas danĝero!…
Kuŝas tie malsana, mortanta
Nia bona fraŭlin’ — sen espero!…
— Ŝi?… ekkriis li preskaŭ en sveno —
Tiu via anĝelo bonfara?…
Kaj jen kuras li jam al Heleno,
Li kun lia ĉifonsekvantaro…
