VII.
En la domo de l’ nobla riĉulo
Granda estas tumulto, ĉagreno.
Ploras patro, maljuna grizulo,
Sen espero deliras Heleno.
Ploras ĉiu fidela domano,
Ploras, svenas Mari’ vartistino,
Sole ridas ŝi mem — la malsana,
Ridas sole — deliras fraŭlino.
— Bonan tagon, amikoj, ne bruu!…
Malrapide!… ha… ha… manĝegulo…
Jen vi prenu kukaĵon kaj ĝuu…
Ne malĝoju, malriĉa blindulo!…
Nun, amikoj, rapide, senbrue…
Ha!… jen venas kelana doktoro…
Bedaŭrinde… jam estas malfrue…
Jes… adiaŭ… ĝis morgaŭ sinjoro…
Kaj deliras ŝi tiel konstante,
Malesperas la patro grizulo —
Li dek tagojn ne dormis viglante
Ĉe la lito kun garda okulo.
Dum ŝi tiel babilas sen ordo,
Ŝi, signita de ilo de l’ morto,
Malfermiĝas subite la pordo,
Iaj homoj eniras per forto.
— Senkulpigu, sinjoro bonfara,
Ke mi venas sen via alvoko —
Mi pro tiu ĉi ĉifonularo
Ekaperis en tiu ĉi loko.
Via bona filino, sinjoro,
Al mi estas sufiĉe konata —
Por kelanoj mi estas doktoro,
Ŝi — ilia zorgant’ adorata.
