Krom la propra, krom orfeco ĝis eterno…
Jam tremetis en sunbriloj
Glavopintoj ĉe pafiloj,
Kaj pretiĝis jam sur korto la kanonoj…
Pretaj estis por bataloj
La rajdistoj kaj ĉevaloj,
Mankis sole de la Baŝo[1] la ordonoj…
Sed — jen iu bru’ fariĝis:
Al soldato ŝtelperdiĝis
En kazerno frumatene la monujo.
Por ŝtelisto ĝenerale, —
Dum milito speciale, —
Tre severa estas puno en Turkujo.
Baŝo estis tre severa —
Baldaŭ venis li kolera,
Kaj starigis nin vicorde sur la strato.
— La ŝtelisto tuj eliru,
Sian kulpon mem li diru!
Konfesinton juĝos eble la kompato.
Sed neniu ekmoviĝis —
Ĉiu kvazaŭ senvortiĝis…
Kaj ektondris duafoje la tirano:
— La ŝtelisto tuj elpaŝu,
Sian kulpon li malkaŝu —
Sub hakilon pune iros — nur la mano!…
Fulme Baŝ’ rigardojn ĵetis,
Kiam vokon li ripetis:
— Se l’ ŝtelisto la alvokon ne obeos
Punon prenos — sen kompato! —
Ĉiu deka la soldato,
Ĉiu deka sub hakilo — kap’ pereos!…
Tre mortpala en tremego
- ↑ Militestro. — La red.
