— Kamarado, diris unu, jen estas junulo kun bela staturo kaj kiu havas la postulitan alton.
Ili iris al Kandid kaj tre ĝentile invitis lin por tagmanĝi.
— Sinjoroj, diris al ili Kandid kun ĉarma modesto, vi tre honoras min, sed monon mi ne havas por pagi mian parton.
— Ha! sinjoro, diris al li unu el la bluuloj, la personoj kun vizaĝo kaj indo similaj al la viaj neniam pagas: ĉu vi ne estas alta je kvin futoj kaj kvin coloj?
— Jes, sinjoroj, tioma estas mia alto, li diris, riverencante.
— Nu! sinjoro, altabliĝu; ne nur ni pagos la tuton, sed ni ne konsentos, ke homo tia, kia vi estas, restu sen mono; la homoj estas kreitaj por helpi sin reciproke.
— Vi pravas, diris Kandid, tion ĉiam instruis al mi S-ro Panglos kaj mi bone vidas, ke ĉio estas plej bona.
Oni petas, ke li akceptu kelkajn monerojn, li prenas ilin kaj volas skribi repagpromeson; oni rifuzas ĝin kaj altabliĝas.
— Ĉu vi ne havas fortan korinklinon?…
— Ho! jes, li respondas, mi tre forte amas F-inon Kunegond.
— Ne, diris unu el la sinjoroj, ni demandas vin, ĉu vi ne havas fortan korinklinon por la reĝo de la Bulgaroj.
— Tute ne, li diris, ĉar neniam mi vidis lin.
— Nu! li estas la plej ĉarma el la reĝoj, kaj ni devas trinki pro lia sano.
— Ho! tre volonte, sinjoroj; kaj li trinkas.
— Sufiĉas, oni diris al li; nun vi estas la apogo, la subteno, la defendanto, la heroo de la Bulgaroj; vi trafis riĉon, kaj certa estas via gloro.
