lino, donacu al mi vian monon! mi povas vivi nur per vi! Per ploroj kaj batoj mi plenigos vian tutan vivon! Kun via kaso mi iros al la fino de la mondo! »
Napoleono III kaj Benedetti. Napoleono III ofte mokadis
siajn korteganojn. Tiel li diradis al Benedetti, lia konata
ambasadoro, ke li havas bovan vizaĝon. — Mi ne scias,
Via Imperiestra Moŝto, respondis unu fojon Benedetti
al tiela ŝerco, ĉu mi efektive havas vizaĝon de bovo, sed
mi tre bone scias, ke mi multajn fojojn prezentadis vian
personon, kaj ĉiam kun tiu ĉi sama vizaĝo, kiun mi
nun havas. » [J. Lojko.]
Neantaŭvidita respondo. Unu provincano, veninte
Romon, turnis al si la atenton de ĉiuj per frapanta simileco
kun la imperiestro Aŭgusto. Tiu ĉi ordonis, ke oni
alkonduku al li la similulon kaj, rigardante lin atente, li
diris : — Junulo, ĉu via patrino neniam estis en Romo?
— Ne, Sinjoro, respondis la provincano, sed mia patro
ofte tie ĉi estadis. [J. Lojko.]
Kulereto. En bona restoracio estas granda amaso da
homoj, kiuj manĝas kaj trinkas. Apud du tabletoj, proksime
de la enirejo, sidas du sinjoroj : unu jam nejuna
kun friponeta vizaĝo ; antaŭ li sur la tablo staras malplena
glaseto kaj telero kun duono da pantranĉo kun ŝinko;
la dua — juna homo, dande vestista, videble ĵus sidiĝinta
apud la tableto; li detiris siajn ŝamajn gantojn kaj
disbutonumas la superveston. La nejuna sinjoro legas
gazeton kaj de post ĝi li de tempo al tempo ĉirkaŭrigardas
la publikon. — Servanto! vokas la juna dando : tason da
kafo kaj pasteĉeton! Post kelkaj minutaj la servanto
alportis. La juna homo komencas trinki la kafon,
rigardas ĉirkaŭen sur ĉiuj flankoj kaj subite kaŝas la
kulereton de sia kafo en la poŝon. Tion ĉi rimarkis la
maljuna sinjoro. Li vokas la servanton. Tiu ĉi aperas.
— Tason da kafo kaj pasteĉeton! La postulitaĵo estas
alportita. La sinjoro manĝas. — Se vi volas, mi montros
