Paĝo:Vienano - Esperanto per Esperanto, 1932.pdf/60

ziasmo estis plenega, kaj malsekaj kaj brilaj fariĝis iliaj okuloj.
„Miaj amikoj, diris Beethoven, tre malfeliĉa mi estas, ĉar la plezuron, kiun vi eksentas mi ne povas partopreni. Mi ŝatas ankaŭ la muzikon, sed, tion vi jam rimarkis, mi estas tiel surda, ke mi aŭdas nenian sonon. Bonvolu permesi, ke mi legu tiun muzikon, kiu havigas al vi tiel agrablan kaj kvietan kortuŝecon.”
Li prenis la kajeron kaj liaj okuloj mallumiĝis lia spirado haltis, poste li ekploris kaj teren lasis fali la muziknotojn. Tio, kion ludis la kamparanoj; tio, kio ilin entuziasmigis, estis la alegreto de la simfonio en A de Beethoven.
Ĉirkaŭ li kunvenis la tuta familio, montrante al li per signoj sian miron kaj scivolon.
Dum kelkaj momentoj ankoraŭ konvulsiaj ploregoj malhelpis lin paroli, kaj poste li diris al ili:
„Mi estas Beethoven."
Tiam ili demetis la ĉapelon kaj kun silenta respekto sin klinis antaŭ li; Beethoven tiris al si la manojn, kiujn premis kaj kisis la vilaĝanoj, opiniantaj, ke la homo kiu estas kun ili, estas pli granda ol reĝo.
Beethoven etendis la brakojn kaj ĉiuj ĉirkaŭprenis lin.
Poste li sin levis subite, eksidis antaŭ la klavaron, petis per signoj la junulojn, ke ili reprenu la muzikilojn, kaj li ludis mem tiun ĉefverkon. Ili estis tute atentaj, kaj muziko neniam estis pli bela nek pli bone ludata.
Kiam ili finis, Beethoven restis ankoraŭ ĉe la klavaro kaj feliĉ-melodiajn kantojn de dankeco al la