— Li estas ĉiam soleca ; sola li eniradas sian hejmon, kie troviĝas neniu, kiu havas la rajton bonvenigi lin ; sola li eliradas, kaj ĉe li estas neniu, kiu sentas deziron deteni lin iom pli longe, kiu havas la rajton adiaŭi lin. Sola li kutimas sidiĝi por manĝi… Kiel soleca li devas sin senti. Mi forte ĝojus, se mi havus la rajton estadi ĉe li…
Ĝuste pro tio, ke li ja pasigadis sola tiom da tempo, ke neniu troviĝis en lia domo krom dungito, kies sola devo estis plenumi lian volon, nenio malhelpis lin agi laŭplaĉe, kaj pro tio, ke li estis tre homa, li ne povis ne fariĝi multe pli sinservema, ol Lilio.
Klare vidis tion nek unu, nek la alia : ili ne analizis sian amon, ili nur sciis, ke ĉiu bezonas la alian, ke io en la animo de ĉiu pli kaj pli konstante kaj insiste sopirvokas al la alia, kaj ke neniu kaj nenio sur la tero povos ilin kontentigi, krom la privilegio esti ĉiam kune.
Ili jam apartenis al si laŭsente, laŭpense, ili nur bezonis la leĝan sankcion, por ke ili povu kunvivi. Se oni ordonus, ke ili ne kunvivu, ambaŭ suferus.
Malgraŭ sia dolĉeco, Lilio havis firman karakteron ; sinjoro Ĉester tian ne havis. Lin oni povis facile inklinigi fari kiel oni volos ; li povis diri “ne” al ies peto pli malfacile, ol povis Lilio.
Unuvorte, li ne estis malbona, sed li ne havis fortan volon.
Tuj post la ceremonio, la ĵus edziĝinta paro, instigite de la bonkora onklino Anna, iris al
