"Kaj se la infano estus atakata de la tuso," diris la doktoro kun la akcento, "sciigu min tuj pri tio!"
La arbaristo jese ekmovis la kapon.
Poste rapide li alpaŝis kun la lampo al la pordo de l' koridoro, malfermis ĝin kaj per la tremanta voĉo ekkriis en la koridoron:
"Kiĉjo! Rapide lumigu la ŝtuparon! Sinjoro doktoro!..."
Senparole eniris la kuracisto en la koridoron, el kiu eksonis la mallaŭtigite rebruanta sono de liaj malproksimiĝantaj paŝoj.
En la momento, kiam la arbaristo, staranta sur la sojlo de l' pordo kondukanta al la koridoro kaj turnita dorse al la ĉambro, volis sin turni kaj reveni en la ĉambron, malfermis iu staturo en malseka nigra vesto la pordon, kondukantan el la korto al la ĉambro.
Forta malvarma trablovo turnis sin en la ĉambro kaj momenton estis aŭdata la forta pluvego pli klare, ol kiam la pordo estis fermita.
La staturo, englitinte tra la pordo, kiu en ĝia mano knare ekbruis, pene ĝin fermis kaj haltis apud ĝi senmove, kvazaŭ konsiderante, ĉu antaŭeniri aŭ ne...
La arbaristo eksentinte la glacian trablovon, kiu tuj estingis al li la lampon en la mano, rapide sin turnis kaj brue fermis la pordon.
"Kio okazis? Kial tiu trablovo?" li murmuris, fikse rigardante la mallumon en la ĉambro.
Alirinte singarde en la mallumo ĝis la tablo kaj stariginte sur ĝin la estingitan lampon, li iris singarde en la mallumo de l' tablo al la forno, kie sur la breto kuŝis la alumetoj.
La alumeto en la mano de l' arbaristo ekflamis sole momenton, sed tamen ĉe tiu mallonga ekflamo ekvidis
