etoj. Sed mi ĵuras, ke mi jam neniam trinkos pli ol unu solan glaseton; jen mia mano—, li diris.
Mi rankontis per malmultaj vortoj miajn aventurojn kaj poste demandis, kiel sanas lia patrino.
—Mirinde bone!— li diris, —hieraŭ posttagmeze mi alportis al ŝi preskaŭ tutan mian monon, ĉar se mi gardus ĝin en mia poŝo, tiam la policanoj eltirus ĝin, post kiam mi trinkis mian lastan glaseton, kaj tiam ŝi havus nenion.
—Kial vi ne donas al ŝi ĉion?— mi demandis.
—Ho, kia malsaĝa demando; tiam mi ja ne povus eliri por trinki unu solan glaseton kun la kamaradoj; kaj unu glaseton mi ja povas trinki, tia estas mia karaktero.
Mi demandis pri Jafet.
—Jafet!? sed vi ja estas Jafet mem.
—Mi aludas mian hundon.
—Vian hundon!? ... Ho, mi memoras, ĝi kuŝis mortinta sub tiu renversita kesto kaj ni ĵetis ĝin akvon.
—Ĉu vi scias—, mi demandis plue, —ĉe kiu insulo vi trovis min sur la maro?
—Neniu sciis tion—, li respondis, —nek la kapitano, nek unu sola alia maristo sciis tion, eĉ ne la doktoro. Ni kredis, ke via boato venis el unu el la holandaj aŭ germanaj insuletoj, sed ĉar vi parolis nek holande nek germane, ni konjektis fine, ke vi falis el la luno—, kaj la kuiristo laŭte ekridis.
Mi ekvidis, ke mi ne staras sur la ŝipo, kies maristoj trovis min sur la maro, kaj mi demandis al Ivan novaĵojn pri la kapitano, pri la doktoro kaj pri la ceteraj maristoj de lia antaŭa ŝipo.
—Ĉiuj fundiris—, li respondis.
—Ĉu ili fundiris!?— mi ekkriis.
—Jes, mia juna sinjoro, ĉiuj dronis; mi sola estis savita.
